Traumasporen

7 augustus 2024

Hé, doe ff normaal!!!
Aan mijn platte ‘aa’ hoor ik hoe boos ik ben.

Voor mij stopt abrupt een legergroene truck, waarvan de bestuurder me bijna van mijn fiets rijdt.
Ik verwacht dat er een opgeschoten knaap uitstapt.
Het blijkt een meneer op leeftijd te zijn, gekleed in een militair uniform.
Oeps!

‘Inderdaad, ik reed lomp. Maar u mag hier niet fietsen!’ klinkt het kortaf uit zijn mond.
‘Ik draag zorg voor de veiligheid in dit gebied en fietsen is hier verboden.’

Blijkbaar heb ik de verbodsborden over het hoofd gezien.

Ik bied mijn excuses aan. Terwijl ik vraag waar het wel weer mag, zie ik op de grond meerdere bandensporen.
‘Zo te zien ben ik niet de eerste die hier fietst.’ flap ik eruit.

‘Klopt’, antwoord de militair.
‘Ik volg de sporen en kom dan altijd uit bij de boosdoener. Zo ook nu.’
Hij grijnst me toe.’

Ik glimlach schuldbewust terug.

Ondertussen volgen mijn gedachten een hele andere route.

Wat een metafoor voor de gevolgen van seksueel misbruik is dit.

De sporen die laten zien dat er mensen geweest zijn op plekken waar ze niet mochten komen. De schade die daardoor is aangericht.

Sporen die soms zichtbaar, maar vaker onzichtbaar aanwezig zijn in het leven na seksueel misbruik.
Want de schade die zie je vaak niet, de schade die leef je.

Sporen die terugleiden naar het eerste moment van misbruik. Daar waar voor het eerst over de grens heen is gegaan.
Daar waar de eerste aanraking heeft plaats gevonden.

Daar waar in dat eerste moment het contact met het ‘nee’ verloren is gegaan. Omdat dat bevroor.
Waardoor mensen steeds weer op allerlei manieren over grenzen konden gaan.

De sporen volgen tot aan het begin en uitkomen bij de dader.
Zodat het moment van het trauma ook het moment van heling kan worden.

De stellige stem van de militair onderbreekt mijn gedachten.
‘Daar moet u naartoe. Ik wil u hier nooit meer zien. Fijne dag!’

Met een ietwat jaloers gevoel op die stelligheid vervolg ik mijn weg.

Dat is wat we te doen hebben: de dader eruit zetten en de verbindingen verbreken, zodat we weer zeggenschap over ons eigen lichaam en ons eigen leven kunnen krijgen.

Het is een weerbarstig proces en het gaat helaas niet zo snel als dat ik eruit gezet werd.
En toch, er is hoop!
Met moed, lef, openheid, en geduld kan je uiteindelijk echt afscheid nemen van de dader.
En kunnen traumasporen verder helen.